TBDY 2018 – Bölüm 8’de bağlantıların tasarımı ile ilgili yaklaşımda genel olarak net olmayan bir durum bulunmaktadır.
Uluslararası yönetmeliklerde (örneğin ACI318-14, Eurocode2,8, v.b.) ön-üretimli taşıyıcı sistemlerin bağlantılarının tasarımında iki temel yaklaşım bulunur ve bunlardan biri seçilerek uygulanır. Bunlar: 1- sünek bağlantı, 2- güçlü bağlantıdır.
Sünek bağlantı deprem etkileri altında bağlantı sisteminin yönetmeliklerce tanımlanmış parametrik kriterlere uyumlu kapsamda enerji sönümleme, sünek davranış ve tersinir yüklemeler altında rijitliğini ve kararlığını koruma becerisi sergileyen bağlantılardır. Genel olarak bu bağlantıların kabul kriterleri ACI 374-2R-13 ve benzeri gibi dokümanlar ile tanımlanır.
Güçlü bağlantılar, deprem etkileri altında lineer kalan, yeterli dayanım ve kararlılığı, yönetmeliklerde öngörülen dayanım fazlalığı katsayısı ile arttırılarak veya akma (mekanizma) durumu ile uyumlu olarak hesaplanan iç kuvvetler etkisi altında koruyan bağlantı sistemleridir. Bağlantı lineer kalırken, plastik mafsalların bağlantıdan uzakta ve kiriş üzerinde oluşması esas alınır. (Yukarıdaki cevapta da belirtildiği gibi). Bizim yönetmeliğimizde takip edilen yaklaşım budur. Bu bağlantı sistemlerinin tasarımında kapasite tasarımı prensipleri kullanılır.
Söz konusu bağlantı “güçlü birleşim” olarak tasarlanırken, diğer bir deyişle bağlantının lineer kalması ve plastik mafsal davranışının (enerji sönümleme, sünek davranışın) bağlantıda değil de kiriş üzerinde oluşması hedeflenirken, bu bağlantının monolitik bir bağlantıya eşdeğer enerji tüketebilmesi veya “yeterli” süneklik sergilemesinin beklenmesi teknik olarak anlamlı mıdır?
Bu çelişkinin yönetmeliğin gelecek sürümlerinde giderilmesi önerilmektedir.
